Zoon. Jij bent bijna achttien jaar oud en ik wil jou opzoeken vóór jouw verjaardag met een mededeling en een boodschap. Dit bericht komt omdat het tijdstip erom vraagt. Ook voor jouw zus. Dus een bericht voor mijn kinderen. Ook als podcast te beluisteren in 14 minuten:

https://soundcloud.com/watkanerbeter/bericht-voor-mijn-kinderen

Bericht voor mijn kinderen

Afgelopen jaren heb jij mij stevig dwars gezeten en je merkte weliswaar wat jij deed maar kon dat niet weerstaan noch veranderen. Het heeft een naam: sabotage.

Zie in dat jij jouw eigen levensgeluk saboteert wanneer jij mij benadeelt. Mijn teennagel ging ooit eraf toen wij voetbalden en herinnert eraan, nog steeds - doordat die ingroeit en dus niet herstelt - dat jij geen omgang met mij mag. En dat jij je wreekt op mij.
De vorm waarin jij deze sabotage krijgt toegediend heet haat. Mannenhaat, zelfs.
-

Jij hebt dit eerder van mij gehoord maar vergeet het, want je houdt vermoedelijk geen dagboek bij waarin jij al jouw inzichten noteert, omdat jij het jezelf niet waard acht om er te zijn en alles te observeren, dus je mag niets en die wanhoop maakt autistisch.

Jij wijst dus iedereen af die jou moeder aanwijst om af te wijzen. Is dat vrijheid? Is dat beschaving? Besef jij dat jij niets in te brengen hebt over jouw eigen leven? Besef jij dat een ander verdeeldheid zaait in jouw brein? Jou zo tegen jezelf opzet? Zodat jij nooit gelukkig mag worden?

Haat is altijd zelfhaat. Dat legde meneer Boeddha al uit en vergeleek haat met het dragen van een gloeiende steenkool in jouw hand met het doel er een ander mee te schaden. Zoek maar op, zelfs Wikipedia vermeldt het, onder "haat". Wij noemen dat: "jezelf tekort doen" waarbij met zelf de ziel bedoeld wordt, want naar jezelf luister je niet (als in niet consequent en dus niet voldoende) terwijl jij opdrachten van anderen uitvoert die de relatie met jouw omgeving beschadigt en uiteindelijk de relatie met jezelf de das om doet.

Je laat je de geest lullen, zo.
Geen vragen stellen maar oordelen, terwijl bij volwassen gedrag dat precies andersom hoort, lijkt mij.
Dat heeft een functie. Dan heb jij de rest van jouw leven iets te doen. Je zou je anders kunnen vervelen. Nu heb jij iets te herstellen wat erom vraagt; jij hebt iets goed te maken, met jezelf.

Er leeft een volwassen ziel in ieder lichaam, ook in het jouwe, van kinds af aan. Dus betuttelen, dus uit de hoogte autoritair lopen doen, wat mensen zoal doen, is onzin, en getuigt van autoritair gedrag. Gelul, als van een kip zonder kop, dus.

Leer hoe het is om jouw talenten positief te gebruiken. Iemand van jouw leeftijd mag volwassen geacht worden zodat die zijn eigen keuzes maken kan. Je bent echter nog kind van binnen. En da's niet zo erg, dat heb jij levend te houden. Het speelse en nieuwsgierige hoort bij de mens. Een teruggetrokken en opgesloten kind daarentegen leeft en ademt niet maar zit stilletjes stuk te gaan, dood te gaan... en reageert zich af naar iedereen die nadert; uithalen dus, zoals een gezond dier dat doet.

Gedraag je niet langer als een gewond dier; neem afstand en bezie jouw situatie, jouw ervaringen en gebeurtenissen als toeschouwer en neem zo verantwoordelijkheid, voor jezelf (jouw geweten) en voor jouw leven. Dat is "gaan staan, als mens." Dat is "gaan staan, voor jezelf."

Ik weet niet of het mij lukt om je te zien voor jouw verjaardag; jij bent degene die vecht met mij, en niet anders. Dat weet jij. Hebben we het al meer dan 10 jaar over gehad, als je het durft in te zien, en daarbij heb jij jouw moeder gedwongen om een belofte te maken die zij gebroken heeft; zij zou "proberen haar gedrag te verbeteren", na een zomervakantie van drie weken bij mij, na een tirade en vragenvuur dat jij op haar afvuurde, vurig als vuur, dat in jou leeft, maar dat nu uitgeblust en ondergesneeuwd dreigt te geraken, terwijl er sluimerende furie voor in de plaats gekomen is, furie of boosheid als product van verdriet en onmacht die zich uit op de meest onhandige momenten en jouzelf te kort doet, waarmee jij jouw eigen ruiten ingooit en jouw eigen graf graaft - haat dus of eigenlijk zelfhaat. Furie waar geen controle over is is niet functioneel en moet eerst afgeleerd worden voordat jij kunt herstellen wat daarom vraagt, anders leef jij op de automatische piloot en ben je een robot. Een zombie, eigenlijk.

Ik hou van jou en heb dat ieder moment van ons samenzijn laten merken, via onvoorwaardelijke liefde, verbinding, rust, vrolijkheid en vanzelfsprekendheid zodat alles altijd rustig was en vanzelf ging - in tegenstelling tot de onrust die jij van ginder meebracht en die nu diep verankerd in jou zit. Dat is jouw zaak waarvoor jij zelf gekozen hebt door het toe te staan. Dus verwijt nooit een ander wat jij zelf deed. Dat is waar dit leven om gaat. Om in te zien dat mensen dat andersom doen; zij verwijten anderen wat zij zelf doen. Zo doen zij hun voorbeelden na. Zoals de autoriteit in het gezin en ook in de samenleving; gestoord handelende leraren en leraressen voorop. Herinner jij je jouw boomlange juf nog, op de lagere school, aan wie jij vroeg om voortaan in de klas water te kunnen drinken wanneer jij dorst had? Haar armen gingen over elkaar en vanaf haar torenhoge hoogte, vanaf haar wolk in de hoge hemel, daalde zij haar furie op jou neer als een vervloeking van de ergste soort, zodat ik de schokgolf van schrik door jouw kleine lichaam zag gaan, waarna ik jou had uit te leggen wat ik had zien gebeuren, omdat jij je tegen zoiets onmogelijk kunt wapenen - daar is het te zeer verbreid voor in deze verziekte wereld - maar waar je de betekenis en essentie van mag leren kennen zonder het zelf over te nemen. Zodat je leert staan, als mens. Ongeacht jouw leeftijd. Alleen zo kun je volwassen worden, namelijk. Door jezelf weer eigenwaarde en zelfvertrouwen te gunnen die anderen je proberen te ontnemen.

Daarin ben ik niet geslaagd. Vervloeken kun jij en doe jij. Net als jouw zus van 16 lentes, aan wie ik deze email ook maar toestuur omdat zij dezelfde basis heeft meegekregen en precies hetzelfde gedrag laat zien. Zij verstoot mij nog erger en gaat volledig op in het gedoe van haar moeder die haar geen moment toestaat met haar vader zodat ik trucs moet uithalen om haar een ogenblik te kunnen zien en spreken, zoals haar opzoeken op haar werk in de winkel, of om terug te keren na mijn vertrek na uren wachten, omdat zij een half uur later alsnog thuiskomt en ik dan al gevlogen ben maar ik voor mijn oogappeltje terugkeer om haar persoonlijk te kunnen feliciteren, en daar een totaal vervreemd meiske aantref dat van haar vader niets wil weten en op alle mogelijke manieren afstand houdt. Gewoon omdat meisjes geen affectie van mannen mogen aanvaarden. Da's de boodschap die zij van haar moeder geleerd heeft die dat weer meekreeg van haar leefomgeving en dat onderweg niet heeft af kunnen leggen. "Wij mogen niet gelukkig zijn", da's de boodschap.
Maar goed dat zus en jij die warmte en liefde al binnen hebben; de afgelopen jaren heb jij mijn affectie, mijn onvoorwaardelijke liefde, allang ontvangen - en dat vergeet zij nooit meer. Jij ook niet. Niet op zielsniveau, dus dat komt een keer bovendrijven op het moment dat dat het hardst (hartst? met een -t?) nodig is. En dat is af en toe want dan voel ik haar en haar gemis. En dat van jou. Dan kom jij door en meld je je. Zonder app, zonder telefoon, zonder brief, zonder bezoek. Gewoon telepathisch omdat wij mensen zo zijn.

Deze wereld vervreemdt haar kinderen van de wereld, leert hen niets nuttigs maar leert hen af wat het is om mens te zijn; stelt vervolgens na 14 jaar school dat ze volwassen zijn en schopt ze de wereld in om een baan te gaan zoeken waarin ze onmogelijk kunnen functioneren omdat het een slangenkuil is vol parasitair ingestelde collega's en bazen die zelf ook niets mochten als kind en de rest van hun leven hun frustratie consequent bij anderen dumpen. Arbeidsproductiviteit en competenties en vaardigheden zijn een mythe. We werken onszelf keihard, snoeihard, glashard tegen en liegen over alles. Dan lijkt er maar een conclusie te zijn: in jouw eigen tijd, jouw eigen ruimte, jouw eigen geld verdienen.

Het wachten is op een nieuwe generatie die dat niet langer doorgeeft. Een generatie vol wonderlijke levenslustigen die zoekt naar verdwenen en verloren gegane kennis en die vindt, tot zich neemt, omarmt en leert denken vanuit het hart, met de ziel als gevoelsverstand, in plaats van als een zombie alles maar na te doen en mensen te bijten waar ze kunnen, als een parasiet. Die generatie is er al. Ik behoor ertoe. Maar sta nog alleen. Kijk maar naar Gandhi. Die werd vermoord, de menslievende wereldverbeteraar die hij was. Als hij nu zou leven zou hij op zijn bek geslagen worden en toen ik dat zei waar jouw moeder bij was corrigeerde zij mij hardhandig met "jij bent Gandhi niet" zodat duidelijk was dat zij de eerste zou zijn om hem op zijn bek te slaan. Deed zij ook bij mij. Q.E.D, quod erat demonstrandum, oftewel daar is het bewijs al.

Jij en jouw zus zijn beschermd sinds 2005 dus jullie hebben alle gelegenheid om wèl bij dat gevoel te kunnen, waarvoor ik vanaf mijn vijftiende jaar afgesloten was geraakt en dus tientallen jaren had te zoeken om dat op te sporen en te corrigeren, op mijn 45ste. Da's niet leuk maar hoe het gaat.

Het is ieders taak om de wereld een stukje mooier achter te laten dan hij die aantrof. Mijn erfenis, mijn legacy, mijn nalatenschap, is dat jullie beschermd zijn en een vader hebben die jullie de gevoelskant der dingen liet zien, liet voelen, merken en proeven. Altijd spelen. Altijd lekker eten. Altijd plezier. Altijd begrip en ruimte. Altijd. "Pappa is lachen" zei jouw zus toen ze vier of vijf was tegen een speelgenootje. Jij zei: "Blij dat jij mijn pappa bent." Jullie mochten alles en alles was altijd bespreekbaar. Dát is liefde. Jullie hebben ermee kennisgemaakt en dat kan niet iedereen zeggen. Dus is het jullie taak, bewust of onbewust maar wel als vanzelf, om die schoonheid te verspreiden waar je komt en daar heb ik het volste vertrouwen in, omdat je daar geen keuze in hebt en dat vanzelf gaat - want zelf is ziel, immers. Die stuurt. Jij volgt. Altijd. Niet andersom. De ziel geeft jou voor-aankondigingen van wat er komen gaat en jij ziet dat vervolgens gebeuren als in een adventuregame waar jullie zo dol op zijn, of het nu een computerspel is, of als film op tv voorbijkomt.

Wees de hoofdrolspeler van jouw eigen leven. Wees jezelf. Wees radicaal jezelf en trek je nooit iets aan van wat anderen vinden, want die willen jou slopen en misgunnen jouw bestaan, gewoon, omdat het hen ook nooit gegund was, dus hoe kunnen ze jou gunnen wat hen nooit gegund was?
Dit is mijn boodschap en de rest is voor jou om uit te vinden, één grote rij lessen, dus daar is de rest van jouw leven voor. En reken maar dat het een mooi leven wordt; het is vandaag een mooie dag vol stralende zon om dat te vieren dus ga maar na, dat komt er ter illustratie bij om deze boodschap te vergezellen.

Tot slot een spreuk van mijn grootvader, opa gerard, die kapper was in rotterdam: "Wees in geen ding bezorgd". Onthoud dat want je hoeft je nooit zorgen te maken. Dat praten mensen je aan of projecteren dat zodat jij op eieren loopt maar is nergens voor nodig. Dingen gaan zoals ze gaan en de rest is niet jouw zaak. Jij hebt je met jezelf te bemoeien en meer niet. Dat is het recept om gelukkig te worden, dus streef daarnaar en doe daar alles voor. Je weet dat ik dat gedaan heb dus ik ben niet hypocriet maar een lichtend voorbeeld op de weg naar volwassenheid. Lees het artikel "de vlieger en de zwever" en "de wonderlijke energie van kinderen" op mijn dagboek van een vreemdeling en je weet wat ik bedoel.

liefs,
pappa
-

hyperlinks:

https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/de-wonderlijke-energie-van-kinderen.html

https://dagboekvaneenvreemdeling.blogspot.nl/2014/03/de-vlieger-en-de-zwever.html 
-

Meer artikelen, hier op de website (knoppen onderaan deze pagina):